Rouw

Mijn hart klopt wel. Alles doet het. Maar het voelt afgestorven. De pijn in mijn hart is ondraaglijk. Ik probeer het weg te drukken, en te verstoppen, zodat ik enigszins kan leven. Maar het lukt niet. Het klopt niet. Het klopt gewoon niet. Waarom? Waarom? Waarom? De woorden die ik kende, volstonden niet, om mijzelf te begrijpen. Of om te zeggen wat ik voelde. De woorden die iets over mij te vertellen hadden. In mijn binnenste begreep ik het maar al te goed. Het is een taal zonder woorden. De waarheid van mijn hart.