Een rouwschrijfsel- Onzichtbare verliezen

In het dierenrijk gebeurt het ook. Eenzame verliezen op grote hoogte. Overleven.

De sterke onder hen ontmoeten een nieuwe groep. En gaan met elkaar verder.

Mijn dromen zijn bij mij gebleven. Ze boden een toevlucht.

Daar was ik rondom de eenvoud van mijn natuur.

Zoveel verloren. Hoe zou ik de verliezen toch kunnen zien? Delen was niet mogelijk door de omvang en de omgeving. Ik realiseerde mij niet de omvang van wat mij is overkomen.

De omgeving had afscheid genomen. Ik bouwde dapper weer op.

De omgeving nam nogmaals afscheid. De omvang kon ik niet meer bevatten. Toen is de grond van onder mijn voeten verdwenen.

Zoveel verloren. Het waren te veel lessen. Het waren harde lessen.

Ik geloof in de zorg voor elkaar. Ik vond geen gelijkgestemden.

Ik leerde over waardes. Hoe kan het dat mijn waardes zo anders zijn dan van anderen?

Waardes zijn voor iedereen anders. Mijn waardes bleken uniek.

Net als de waardes van de ander.

Zoveel verloren. Het moeilijkste vond ik om het verdriet alleen te dragen.

Afgezonderd, kon ik ook niet meer delen. Onbereikbaar leerde ik voor mijzelf te zorgen en voor ons gezin. Na verloop van tijd vanuit oprechte zorg en aandacht.

Zoveel verloren. Ik heb geleerd om anderen te vergeven.

Vergeven, daarmee bevrijd je jezelf en de ander. Doe jij daaraan? Het is een voorrecht. Iedereen heeft zijn verhaal. Ik heb mijn verhaal.

Ik was mijzelf vergeten te vergeven. Mijn onbewuste herinnerde mij hieraan na een gesprek.

Zoveel verloren warme tranen stromen over mijn wangen.

Ik kan alleen nog maar voelen, de pijn van de verliezen.

Die pijn geef ik liefde. Dat is alles wat ik nodig heb.

De liefde in mijn leven blijft overeind, daarmee kan ik aan de opbouw beginnen. Zoveel verloren. En ik heb mijzelf ervoor teruggekregen. De tijd van mijn gedachtes heb ik ingehaald.

Ik leerde hoe sterk ik ben. Ik leef in het heden. Zo simpel is het. Zo is het leven.

Duidelijk mijn antwoorden, ik loop een eigen weg.