Zelfvoorzienend

Ik zit aan tafel en schrijf wat met zicht op onze tuin. Alles in sneeuw gehuld. In verlangen en dromend van binnen naar buiten, het is aangenaam warm. Af en toe dwarrelen glinsterende sneeuwvlokjes naar beneden. Door de kou lijkt de groei stil te liggen. Het doet ook beschermend aan, bepoederd met een heldere witte deklaag die fel afsteekt tegen de strak blauwe lucht. Onnatuurlijk in de Zeeuwse streek en slechts tijdelijk. Daar is geen ontkomen aan. Vogels vliegen rond, wat een diversiteit in gekwetter. De bezigheid gaat als vanzelf door en aan de bomen smelt het ijs door de zon die er op is gaan schijnen. De dooi doet zijn intrede, langzaamaan.

De volgende dag liggen er nog hardnekkige ijsvlakten her en der. Ik voel mij kwetsbaar door de terugkomst van mijn gevoelens. Het zijn gevoelens die mij mens maken. Een nieuw evenwicht is aan het ontstaan tussen mens en haar natuur. De opwarming neemt een vaart. Als de grootste ijsophopingen gesmolten zijn, ga ik naar buiten. Er is zoveel meer dan mijn geografisch zeer beperkte tuin die lang geleden is aangelegd. Ik kom er achter dat ik de weg uit mijn achtertuin blindelings weet. Mijn antwoorden vind ik binnen mijzelf. Ik ga. Op avontuur, waar ik zo van houd, en laat mij leiden. Een innerlijke weten waar ik op vertrouw.

Welke antwoorden vind jij binnen jezelf?