Dialoog Mijn Natuur

Het ging in stapjes ongeveer zo:

Chaos-Fantasie-Hypothese-Werkelijkheid

Het ongekende - Het voelde als een sprong in het diepe. Natuurlijk, maar nieuw. Ik zie het voor het eerst. Nu pas, ik was toen 36 jaar. Mooi. Ik zwem maar, verder. Alle kanten op. Er is veel te zien, te ervaren. Waar ga ik beginnen? Ik weet het niet, ik ken het niet, en ik kan het amper geloven. Ik probeer alles te begrijpen, dat geeft altijd houvast. Maar ik kan het niet plaatsen. Ik ga verder en verder en wordt overweldigd door alles om mij heen, ik zie de dingen die ik eerder niet zag. Ik zag het niet, en omdat ik het voel nu, het voelt goed. En dieper, want ik kan het niet loslaten. Ik durf inmiddels ook niet meer. Ik drijf af, alleen en alleen drijf ik af. De stroming is te sterk. Ik verdrink er bijna in. Moe en met een spannend gevoel van berusting zwem ik dan toch maar verder. Ik kan nu nog maar één kant op.

ONRUST

De verkenning - Waar ben ik gebleven in mijn verhaal? De oorsprong van mijn identiteit. Ik hoor nergens bij. Is dit het voorportaal van mijn eigen toekomst? Het systeem, waarin ik mijzelf beklemde, ik deed mee aan de rangschikking. De hiërarchie waar ik een aversie van heb. Iedereen doet mee. Maar waarom eigenlijk? Wat is de waarde ervan, als de verbinding er niet is? Wars ben ik van het systeem. Ik doe niet meer mee.

Toen besloot ik om zelf mijn bladzijde om te slaan. Te beginnen aan een nieuw hoofdstuk. Een onbeschreven, blanco, ik kan het helemaal zelf invullen. Elke dag opnieuw, elke dag is een nieuw begin. Alleen hoe doe ik dat? Waar begin ik? Misschien eerst beginnen met het afsluiten van het vorige hoofdstuk? Een ding weet ik zeker: dit hoofdstuk, en de rest van mijn verhaal ga ik zelf schrijven. Ik schrijf het zelf tot het einde.

De context is bepalend en leidt tot een tussentijdse conclusie. Intuïtief inzicht. Blijkbaar heeft het gevoel van buitenstaander zijn een doel. Maar niemand legt het mij uit. Dat vind ik het ergste. Ik word er verdrietig van. Ik zwem al zo lang alleen. De schaduw is mijn vriend. Ik weet dat iedereen in zijn of haar bestaan alleen is. Dat zou naar solitude kunnen leiden. Ratio. En het voelt niet zo. Vergeten werkt ook niet, weet ik uit het verleden. En ik probeer acceptatie, het lukt niet.

IK laat mij zo heen en weer slingeren.

Oud- Nieuw- Oud- Nieuw

Oud- Oud- Oh nee, Nieuw

Oud- Nieuw- Toekomst- Oud- Oud?

Keerpunt in de herfst - Ik leg het tegenwoordig zo uit. Ik was bladeren aan het vegen in de tuin tegen de wind in. Heb jij dat ooit gedaan? De bladeren lagen na even vegen bij elkaar. Toen de bladeren op een hoop lagen, en ik ze wilde oprapen, kwam er een windje opzetten, die blies alle bladeren uit elkaar. Ze vlogen rond mij, voor, achter, opzij, ook op het stuk dat schoon was. Keer op keer deed ik het. Zoveel tegenwind, waarom heb ik zoveel tegenwind? Eigenlijk is dat niet de juiste vraag. De juiste vraag is: waarom loop ik tegen de wind in? De laatste twintig jaar heb ik ervaren als tegen mijn natuur in. Eigenlijk was het langer. Tegen mijn natuur in, mijn aard. Ik neem de tijd om vanuit mijn as te draaien. Niet blijven ronddolen, beter om met de wind mee te gaan. Vanuit wie ik ben.

Onderweg probeer ik te stoppen. Voor zover dat gaat, want de bodem voelt onregelmatig, onbekend. Het is zo anders of is het toch een illusie? Ik ga kopje onder en kom weer boven. In een golf word ik terug gezogen. De natuur heeft een sterke werking. Door de stroming kom ik een periode helemaal tot stilstand. Ik word weer volledig naar binnen gezogen. Het leek maar heel even te duren, en tegelijkertijd een eeuwigheid. Een wirwar die ik probeer los te laten. Een eindeloze herhaling.

Regen is een natuurlijk proces, wat we nodig hebben voor bloei en de wisseling van de seizoenen. De natuur heeft regen nodig, om te vernieuwen en te groeien. Tegen regen kan je je beschermen, je kan schuilen, gewoon met een paraplu of onder een afdakje gaan staan. Dat geldt voor mensen ook, tegen vervelende gebeurtenissen in je leven kan je vechten, vluchten of blijven stilstaan. Het is meestal tijdelijk. Dan kan je weer door, meestal in de doe-modus. Langdurige regen daar ontkomt niemand aan. Kan je je daar wel tegen beschermen? Als het te lang regent overspoelt het de natuur, alles gaat dood. Bij langdurige regen worden je voeten kletsnat. Die regen raakt je, dat zie je en voel je, het gevoel ebt weg.

Vooronderstelling - Ik ging er zelf in geloven. Maar het heeft nooit geklopt. Want wat was er voor de regen? Ik weet het niet eens meer. Stond ik daar met lege handen? Of was daar het oneindige? Ik creëer mijn werkelijkheid. Ik ben het zelf om ervoor te zorgen dat ik aan mijn behoeften voldoe. Wie vertelt mij hoe? Niemand kan mij dat vertellen.

Verlaten - Oké en nu? Dat benauwende gevoel. Ik voel de vrijheid niet, de ruimte, mijn ruimte pak ik niet, die waar ik zoveel behoefte aan heb. Vertrouwen, kan het ook samen? Waar is dat vertrouwen dan? Als ik zelf geen aanpassing doe, kom ik niet op een nieuwe plek. Het is denkwerk, en ik geef toe, ik houd van denken. Waarom, waarom, waarom, en waarom is er altijd die vraag waarom? Uiteindelijk heb ik de waarom-vraag beantwoord. Er gaat alleen nogal wat energie in zitten. Nu is er pas het keerpunt. Ik word er boos van op mijzelf. Waarom leefde ik vanuit die oude patronen? Niet de anderen plaatsen mij daar, ik doe dat zelf.

Disruptief - Door de terugweg leer ik los te komen van het oude. De milde zonnestralen heb ik al meerdere keren ervaren. Onthechten, achterlaten en vernieuwen. Iedere keer durf ik een stukje verder te gaan. Ik merk herstel, ook al merken anderen dat blijkbaar nog niet. Het is een intern en zeer particulier proces. Ik wankel tussen onverschilligheid van mijn kant en verlangen. Neutraliteit, geeft ademruimte. Dat is het.

Controle als zekerheid - Een ander woord voor zekerheid is ook zelfbewustheid, zelfvertrouwen, zelfverzekerdheid. Wanneer ga ik mij eraan overgeven? Aan mijn intuïtie. Ik balanceer. Gestopt met vechten. Ik reflecteer: vooruit, een stukje achteruit en weer met kracht vooruit.

Doordat de bodem van onder mijn voeten verdween, kon een nieuw begin zich aandienen. Ik ga mee op de stroom van het water. Mijn leven is niet maakbaar. Onvoorspelbaar, zoals het leven is.

De kracht van acceptatie, leer ervan en groei verder. Met twee voeten sta ik in de Zeeuwse klei. Ik ben in het nu met tussenpozen. Het hier en nu, er is niks anders. Ik leef vanuit mijn hart.

#irisnatuur